இதோ உங்கள் குமரன் கதைக்கிறான்....!

என்னடா தமிழ்க்குமரா ... என்னை மறந்தாயோ ? -என்னும் முந்தைய பதிவின் தொடர்ச்சி...




வானற்று மண்ணற்று வாழுந் திசையற்று

தானுற்ற நோவைத் தமிழ்க்குமரன் - கூனுற்றுத்

தாழ்ந்த தமிழகத்தில் தேம்பிக் கதைக்கின்றான்!

“ வாழ்ந்த குலத்தின் வளம்.“










இனி உங்கள் குமரன் கதைக்கின்றான்.


-இது கதையல்ல...நிஜம்!


( குமரன் 19.02.2001 அன்று கூறிய வரிகளின் எழுத்துப்பதிவு )














இதோ...

உங்கள் முன்னால் குமரன்...!
நமது பள்ளியில் 8ஆம் வகுப்பு ‘H’ பிரிவில் படிப்பவன்...
இலங்கையில்...மூன்றரை ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் ராணுவத்திற்கும்...விடுதலைப் புலிகளுக்கும்...
இடையில் நடந்த போரில்...
இராணுவத்தின் தாக்குதலுக்குப் பயந்து...
நான்...எனது தாய், தந்தை, சித்தி, தம்பி, தங்கை, அம்மம்மா மற்றும் எனது
உடன்பிறவா பல சகோதர்களுடன் இந்தியா வருவதற்கு புறப்பட்டோம்.
சம்பவத்தன்று...
மாலை 6.30 மணியளவில் ...
நாங்கள் அனைவரும் மிக மகிழ்ச்சியுடன் படகில் ஏறினோம்...
படகில் ஏறியபோது எனக்கு இனி செல், குண்டு தாக்குதலுக்கு பயப்படாமல்
வாழலாம் என எண்ணி மிக மகிழ்ச்சியடைந்தேன்.
நாங்கள் படகில் ஏறியவுடனே... மழை பெய்தது
படகில் சுமார் 145 பேர் இருந்தோம்...
சற்று நேரத்தில் படகு அங்குமிங்கும் ஆடியது...

நாங்கள் அனைவரும் ‘அய்யோ...அம்மா’ எனக் கதறினோம்...


பின்னர் அனைவரும் கடலில் தாழ்ந்தனர்...


என்னையும் எனது தங்கையையும் யாரோ தூக்கியதாகக் கூறினார்கள்.

மேலும் என்னைப்போல ...

தாய், தந்தையைப் பிரிந்த பிள்ளைகள்,

பிள்ளைகளைப் பிரிந்த தாய் என...

மொத்தம் 36 பேரை உயிருடன் மீட்டனர்.

மயக்கமடைந்த நிலையில் இருந்த நான்...

அக்கராயன் ஆஸ்பத்திரியில் சேர்க்கப்பட்டேன்.

மீண்டும் திரும்பிச் சென்று

எனது தாய், தந்தையின் இறுதி சடங்குகள் முடிந்தவுடன்


எனது சித்தியுடன் இந்தியா வந்து...

அகதிகள் முகாமில் தங்கி...

இங்கு வந்தும்...

அங்கு சென்றும் வாழ்ந்து வருகிறேன்


-மாறாத அன்புடன்,

மணவை ஜேம்ஸ்.

manavaijamestamilpandit.blogspot.in