நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...!

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...!

     இந்தக் கதை  திருச்சி எஸ்.ஐ.டி. யில்  பாலிடெக்னிக்கல் (அப்பொழுது கல்லூரி என்று சொல்லுவது இல்லை) டிப்ளோமா மெக்கானிக்கல் இன்சினியரிங்...  நான்  படித்துக் கொண்டிருந்த பொழுது...  13-12-1983 அன்று... முப்பத்தொரு ஆண்டுகளுக்கு முன் எழுதியது.  அதன் நகல் (carbon paper) காணக் கிடைத்தது.  தங்களின் பார்வைக்காக...  

                                                

　　　‘செல்வி சசிரேகாவின் பரதநாட்டியத்தை அடுத்து’  ஒலிபெருக்கியில் ஒலித்த வார்த்தை,  தனியார் அலுவலகத்திலிருந்து பணி முடிந்து திரும்பிக் கொண்டிருந்த ரோஸியின் கவனத்தை ஈர்த்தது. 

                                                    

　　　‘அன்னை  சத்யா கல்லூரி -  பொன்விழா தங்களை அன்புடன்    வரவேற்கிறது’ -என்ற வாசகம் ரோஸியையும் உள்ளே இழுத்தது.

　　　அந்த அரங்கம் வண்ண வண்ண மின்விளக்குகளால் வெளிச்சத்தில் குளித்துக் கொண்டிருந்தது;   உள்ளே நுழைந்த ரோஸியின் கண்கள் இருக்கையைத் தேடி, இரண்டாவது வரிசையில் இரண்டு இருக்கை காலியாக இருப்பதைப் பார்த்தது.  இது போன்ற நிகழ்ச்சிகளை எல்லாம் பார்த்தது இல்லை என்றாலும் மனதில் ஏற்பட்ட பயத்தை வெளியில் யாரால் பார்க்க முடியும் என்ற தைரியத்தில் அந்த இருக்கையில் அமர்ந்தாள்.

　　　தமிழிலக்கியம் இரண்டாம் ஆண்டு  பயிலும் தமிழினியன் ‘இன்றைய காதல்’ என்ற தலைப்பில் அவர் இயற்றிய கவிதை... அவரே உங்கள் முன்னால் இதோ என்ற அறிவிப்பைத் தொடர்ந்து, ஒலிபெருக்கியின் முன் குரலைச் சரி செய்து கொண்டு தமிழினியன் வாசிக்கத்  தொடங்க,  கூடியகூட்டம் தன் காதுகளைக் கொடுத்தது.

‘காதல்-

கல்லூரியில் மலிவு விலையாகி-

கடைச்சரக்காகிப் போனதோ?

காதல் போயின் சாதலா?

அது அந்தக் காலம்...!

வீதியில் சிவப்பு விளக்கு எரிகிறது...!

இருளில் இருந்து...

வெளிச்சத்தைத்  தேடி 
விதியே என்று...

விழுந்து அழியும் விட்டில்கள்!

சமூகம் இவர்களுக்கு வைத்த பெயர்

‘விபச்சாரி.’

பசியிங்கே...
பரிணாமம் பெற்றுப்
பண்டமாற்று முறையில்
பகிர்ந்து கொள்ளப்படுகிறது!
..............................................................

-இன்னும் கவிதையைச்  சில நிமிடங்களில் வாசித்து  முடித்தான்.  அரங்கமே கரவொலியில் அதிர்ந்தது.

　　　இருக்கையில் அமர வந்த தமிழினியன் தன் இருக்கையில் செல்வி சசிரேகா அமர்ந்திருப்பதைப் பார்த்துத் திடுக்கிட்டான்;  ஆனால்  செல்வி சசிரேகா அமர்ந்திருந்த இருக்கையில் வேறொரு பெண் அமர்ந்திருப்பதைப் பார்த்துப் பின் புறம் வந்து நின்று கொண்டான்.

　　　அதன் பிறகு எத்தனையோ நிகழ்ச்சிகள் நடந்தாலும் ரோஸியின் நினைவு அந்தக் கவிதையில்தான் புதைந்து கிடந்தது.  விழா முடிந்ததால் வீட்டிற்கு அனைவரும்  திரும்பிக் கொண்டிருந்தனர்.

　　　தமிழினியன் வெளியில் போவதைப் பாத்த ரோஸி அவனருகில் சென்றாள்.

“எ  பேரு ரோஸி...சார்...உங்க  கவிதையைக்  கேட்டேன்... ரொம்ப நல்லா... அருமையா இருந்திச்சு...!”

“தேங்க் யு வெரி மச்...”  கையெடுத்துக் கும்பிட்டான்.

“ஒன்னு சொன்னா தப்பா நெனக்க மாட்டீங்கன்னா சொல்றேன்...!”

“ம்...ம்... சொல்லுங்க...”

“தப்பா நெனக்க மாட்டீங்கன்ன சொல்றேன்னு... சொன்னேன்... அதுக்கு நீங்க ஒன்னும் சொல்லலையே...!”

　　　தமிழினியன் ஏதோ யோசித்துக் கொண்டே, “ஒன்னும் நெனக்க மாட்டேன்...ம்...ம்...சொல்லுங்க...” -என்று ரோஸியின் முகத்தைப் பார்த்தான்.

“.......................................................................................”  ரோஸியும் சிறிது நேர மௌத்துக்குப் பின் பேசினாள்.

                                                                                                                                 வ(ள)ரும்....

-மாறாத அன்புடன்,

 மணவை ஜேம்ஸ்.