நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (13)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (13)

　　　அன்று ஞாயிற்றுக்கிழமை  சீக்கிரம்   பொழுது  புலர்ந்தது போலவே  தெரிந்தது.
                                         
                                                                           

                                                                                                           

　　　ஸ்ரீரங்கம் பேருந்து நிலையத்தின் அருகே ரங்கராஜபுரம் கே.வி.எஸ். தெருவில் உள்ள கலைப்பிரியா திருமண மண்டபத்தில் இரவில் எரிந்த சீரியல் லைட் இன்னும் எரிந்து கொண்டே இருந்தது.  நகரப் பேருந்துகளிலிருந்தும் இருசக்கர வாகனங்களில் இருந்தும் உறவினர்களும் நண்பர்களும்  சுற்றம் சூழ வருகை புரிய ஆரம்பித்தனர்.

           கல்யாண மண்டபத்தில் காலை டிபன் இட்லி, பொங்கல், கேசரி ரெடியாகி இருந்ததால் வருகைபுரிந்த நெருங்கிய உறவினர்களெல்லாம்  சாப்பிட்டுவிட்டு காபி குடிக்க ஆரம்பித்தனர்.

            திருமணம் முடிந்தவுடன் சாப்பிடுவதற்காகச்  சைவச் சாப்பாடு சமையல் கூடத்தில் தயாராகிக்கொண்டிருக்கிறது என்பதை  அதன் சாம்பார் வாசனை சாப்பிட்டவர்களைச் சுண்டி இழுத்தது. 

                                   

　　　மணமகன் கல்யாணராமனும் மணமகள் சசிரேகாவும் அலங்கரிக்கப்பட்ட காரில் வந்து இறங்கினர்.  காருக்குள் இருந்து மணமகனின் அம்மாவும் அப்பாவும் இறங்கினர்.

　　　“ஒம்பது முப்பதில இருந்து பத்து முப்பதுக்குள் முகூர்த்த நேரம்... இப்பவே மணி எட்டரையத்தாண்டுது... சீக்கிரம் போயி டெர்ஸ் பண்ணிட்டு ரெடியாகுங்கோ...!” என்று அவசரப் படுத்தினார் திருமண மண்டபத்தில் வரவேற்பில் நின்று கொண்டு வருகின்றவர்களையெல்லாம்  வரவேற்றுக் கொண்டு இருந்த ரெங்கராஜ்.

                                                       

　　　“அம்மா... நீ அப்பாவ மாடிக்குக் கையப்பிடிச்சுக் கூட்டிட்டுப் போங்க... பார்வை மட்டுங்கிறதுனால படி தெரியாம விழுந்திடப் போறாரு... கையப்பிடிச்சுக் கூட்டிட்டுப் போங்கம்மா...” என்று கல்யாணராமன் சொல்லிவிட்டுக் கீழ்த்தளத்தில் இருக்கும் மணமகன் அறைக்குச் சென்றான்.  அவனுடன் அவனது நண்பர்களும் உள்ளே சென்றனர்.

       “பட்டு வேட்டிய மட்டும் கட்டப் போறாய்... சட்டை கிடையாது...!”
நண்பன் நடராஜன் சொல்லிக்கொண்டே பட்டு வேட்டியை நீட்டினான்.

       “ஒன்னோட கட்டு மேனிய பட்டு வேட்டியோட எல்லோரும் இன்னக்கிப் பாக்கப்போறாங்க...” உடனிருந்த மற்றொருவன் கூறினான்.

        “எனக்கே அத நெனச்சா வெக்கமாத்தான் இருக்க... என்னா வழக்கம்டா... சட்டை போடாம...!” என்று மாப்பிள்ளை கல்யாணராமன் கேட்டான்.

         “கேட்டா... அதுக்கு ஏதோ ஒரு காரணம் சொல்லுவாங்கா...!  இதெல்லாம் நம்ம மரபு... அப்படி  இப்படின்னு கதை சொல்ல ஆரம்பிச்சிடுவாங்க... ஊரோட ஒத்துக் போக வேண்டியதுதான்...பேண்ட் சட்டையை கழட்டிட்டு பேசாம வேட்டியக் கட்டுடா...!” என்று நண்பன் நடராஜன் சொன்னான்.

          கல்யாணராமன் பட்டு வேட்டியக் கட்டிக்கொண்டு தலையைச் சீப்பால் சீவினான்.  முகத்திற்குப் பவுடர் போட்டுத் தன்னை அலங்கரித்துக் கொள்வதில் மும்முரம் காட்டினான்.  

　　　சசிரேகாவை மணமகள் அறைக்குள் அலங்கரிப்பதற்காக உறவுப் பெண்கள் அழைத்துச் சென்றனர்.  

        “சிரிச்ச முகமா இரும்மா... மூஞ்சிய உம்முன்னு வச்சிருக்காத... இன்னக்கித்தான் சிரிச்சிக்கிட்டு இருக்கணும்...!” உறவுக்காரப் பெண் ஒருத்தி உரிமையுடன் சொன்னாள்.

         “இதுக்கு மேல சிரிக்க முடியாதுங்கிறியா... ஆமாமா... இன்னக்கியே சிரிச்சிக்கம்மா...!”  பேசிக்கொண்டே சசிரேகாவைப் பட்டுச்சேலையைக் கட்ட வைத்தனர்.  கழுத்தில் பெரிய நெக்லஸ், தங்கச் செயின்கள், நெத்திச் சுட்டி, இடுப்பில் ஒட்டியாணம், காலுக்குத் தங்கக் கொலுசு எல்லாம் அணிவித்தனர்.  தலையில் தலையில் மல்லிகைப் பூச்சரங்கள் சூடினர்.  உதட்டுச்சாயம் பூசச்சொல்லி வற்புறுத்தினர்.  அதெல்லாம் வேண்டாம் என சசிரேகா மறுத்து விட்டாள்.  தங்க விக்ரகம் போலச் சசிரேகா ஜொலிப்பதைப் பார்த்து பெண்களே அவளைப் பார்த்து ‘‘எங்க கண்ணே பட்டுடும் போல இருக்கு...’’   உனக்கு  திருஷ்டிதான்  சுத்திப் போடனும்  என்று மணமகள் அறைக்குள் இருந்தவர்கள் சொன்னார்கள்.  அவர்கள் எதைஎதையெல்லாமே பேசிக் கொண்டு இருந்தார்கள்.  சசிரேகா அதையெல்லாம் கேட்கின்ற மனநிலையில் இல்லை.

　　　ரெங்கராஜ் ‘ பி.எச்.இ.எல்.’லில்  மேனேஜராக இருப்பதால்  கம்பெனியில் இவருக்குக் கீழே பணியாற்றும்  ஊழியர்கள் கூட்டமும் அதிகமாக வரவே மண்டபம் நிரம்பி வழிந்தது.

 　　　“திருமண மண்டபம் என்று பெயர்தானே தவிரப் பேன் வசதிகூட இல்லை... கீத்துக் கொட்டகை... ஒரு நல்ல கல்யாண மண்டபம் கிடைக்கலையா...!.” வந்தவர்களில் ஒருவர்.

　　　“மேனேஜர் ஏன் இங்க போயிக் கல்யாணத்த வச்சாரு... நம்ம ஏரியாவில நல்ல மண்டபம் எத்தன இருக்கு...?“

　　　“இல்ல...இல்ல... ரெங்கராஜ் சாருக்கு... ரெங்கநாதர் பள்ளி கொண்டுள்ள  ஸ்ரீரங்கத்தில வக்கணுமுன்னு... அவரோட விருப்பம்... பெருமாள் மேல அவ்வளவு பக்தி...!”

　　　“ஒங்க விருப்படியெல்லாம் கல்யாணம் வக்க முடியுமா...?  அது அவுங்களோட விருப்பம்... அத விடுங்கப்பா... மணமேடை நல்லா அலங்கரிச்சிருக்காங்க... பாத்தியா... வீடியோகாரர் நம்பள எல்லாம் படம் எடுத்திட்டு வர்றாரு... நல்லாப் போஸ் கொடுங்க...?”

　　　“ஆமாமா... அப்பத்தான் கல்யாணத்துக்கு நாம வந்தது தெரியும்... சும்மா சொல்லக்கூடாது... செலவு செய்ய வேண்டியதுதானே... ஓரே பொண்ணு...  அமெரிக்க மாப்பிள்ள.... இருக்கிறவன் அள்ளி முடிய வேண்டியதுதான்...” - கம்பனியில் பணி புரிபவர்கள் அவர்களுக்குள் பேசிக்கொண்டு மாடியில் போடப்பட்டிருந்த  சேரில் அமர்ந்திருந்தனர்.

　　　மணமேடையில் அய்யர் வந்து அமர்ந்து ஹோமம் வளர்க்க ஆரம்பித்தார். மந்திரங்களைச் சமஸ்கிருதத்தில் ஓத ஆரம்பித்தார்;  அவர் ஓதுவது யாருக்குப் புரியும்?  மந்திரத்தைச் சொல்லிக் கொண்டே நெய் வார்க்க ஆரம்பித்தார்.  லேசாகப்  புகையுடன் தீ மெல்ல எரிந்தது.  தொடர்ந்து மந்திரங்களை ஓதிக்கொண்டே இருந்தார்.  

                                         

   

　　　சுமார் அய்நூறுக்கும் மேல் உறவினர்களும் நண்பர்களும் அந்த மாடியில் கூடிவிட்டனர்.   காலைச் சூரியனின் வெயில் சுள்ளென அடித்தது;  கூட்டம் நிரம்பி வழிந்ததாலும் மண்டபத்தின் மாடியில் கூரை வேயப்பட்டிருந்ததால் திருமண அரங்கத்தில் இருந்தவர்களுக்கு வியர்த்துக் கொட்டியது.

　　　வீடியோகிராபர் இதையெல்லாம் சுற்றி வளைத்துத்  தன் கேமராவிற்குள் படமெடுத்துக்  கொண்டிருந்தார்.

　　　“நாழியாகுது... சீக்கிரம் மாப்பிள்ளயக் கூட்டிண்டு வாங்கோ...!” அய்யர் அவசரப்படுத்தச் சிறிது நேரத்தில் பட்டுவேட்டி கட்டிய மாப்பிள்ளையை மணமேடைக்கு  அழைத்து வந்தனர்.

                                       

　　　தூரத்தில்  படமெடுத்துக் கொண்டிருந்த  வீடியோகிராபர்  மணமகன் வருகை புரிந்ததை அறிந்து வேமாக ஓட்டமும் நடையுமாக  மணமேடை அருகே வந்தார்;  வந்தவர் ‘போகஸ்’  விளக்கின் பிளக்கைச் சொருகினார்.  அடுத்த நொடியே ‘டமார்’ என  போகஸ் லைட் வெடித்து, கேமராவுடன் யாகத்தீயில் விழுந்தபொழுதே, அய்யர் கையில் இருந்த நெய் சொம்பைத் தட்டிவிட்டுத் தீயில்  கவிழ்ந்தது.   ‘டமார்...டமார்...’ சப்தம் கேட்க தீச் சுவாலை மேலெழும்ப மணமேடையே ஒரே புகைமூட்டமாகிக்  கூரையில் தீ பற்றியது.   தீ மிக வேகமாகப் பரவியது.  திருமணத்துக்கு வந்து மாடியில் அமர்ந்திருந்தவர்கள் மொத்தமாக எழுந்து கீழே இறங்க ஓடினர்.  கூட்டம் முழுக்க ஒரே நேரத்தில் ஓட முனைந்ததால் ஒருவரை ஒருவர் இடித்துக் கொண்டு கீழே விழுந்தனர்.

 　　　கீழே மணப்பெண் அறையில் இருந்த சசிரேகாவை  உறவுப் பெண்கள்  சரியான நேரத்தில் மண்டபத்தைவிட்டு வெளியே அழைத்துக் கொண்டு வந்தனர்.

　　　மணமகன் கல்யாணராமன் வேகமாக ஓடி அவனின் அம்மாவிடம் ‘ ‘‘அப்பாவை நான் தூக்கிகொண்டு வருகிறேன்... நீங்க வெளியே போங்க...” என்று சொல்லிவிட்டு;      பார்வை சரியாகத் தெரியாத தனது அப்பாவைத் தூக்க முனைந்தான்;  அவர் கனமாக இருந்ததால் அவனால்  தூக்க முடியவில்லை.  ‘‘யாராவது அப்பாவைத் தூக்க உதவுங்கள்’’ என்று அபயக்குரல் எழுப்பினான்.  அவரவர் தப்பித்தால் போதும் என்று  ஓடுவதிலேயே மும்முரமாக இருந்தனர்.

　　　மாடிப் படிகள் மிகக் குறுகலாக இருந்ததால் ஓடியவர்களால்  வேகமாக வெளியேற முடியவில்லை. கூட்டம், கூட்டமாக முட்டிக் கொண்டு அவர்கள் கீழே விழுந்தனர்.  நெரிசல் மற்றும்  குழப்பத்தால் பெரும்பாலானவர்கள் மாடியைவிட்டுக் கீழே இறங்க முடியவில்லை.   மாடியில் இருந்து இறங்கும் இடத்திலும் தீப்பிடித்துக் கொண்டது. படிகளை அடையமுடியாமல் பலரும் தவித்தனர்.  தீ மிக வேகமாகப் பரவியது. தீப்பிடித்த கூரை சரிந்து விழுந்தது.    அங்கிருந்தவர்களின் உடைகளில் தீப் பற்றிக் கொண்டது.    புகையில் பலர் மயங்கி விழுந்தனர்.  மண்டபத்தின் மர ஜன்னல்கள், கதவுகளிலும் தீவேகமாகப் பரவி எரிந்தது.

　　　மண்டபத்தில் ‘அய்யோ...அம்மா...காப்பாத்துங்க...’ என்ற அலறல் சத்தமும் மரண ஓலமும் நீண்ட தூரத்துக்குக் கேட்டது.  அக்கம் பக்கத்தில் இருந்தவர்கள் ஓடி வந்து ஒன்றும் செய்ய முடியாமல் செய்வதறியாமல் திகைத்து  நின்றனர்.. 

　　　அங்கு நின்றிருந்தவர்களில் யாரோ ஒருவர் தீயணைப்புப் படைக்குப் போன் செய்தார்..  சில நிமிடங்களில் ஒட்டு மொத்த மண்டபமும்  தீப் பந்தமாக மாறியது. 

　　　மண்டபம் மிகக் குறுகலான சந்துக்குள் இருந்ததால், வெளியில் இருந்தவர்களாலும் உள்ளே சென்று யாரையும்காப்பாற்ற முடியவில்லை.

　　　சற்று நேரத்திலேயே திருச்சி, ஸ்ரீரங்கத்தில் இருந்து தீயணைப்பு வண்டிகள்  விரைந்து வந்தன.  எரிந்து கொண்டிருக்கும் தீயை அணைக்க வீரர்கள் பலமணி நேரம் போராடினர்.  நீண்ட போரட்டத்திற்குப் பிறகே தீ அணைக்கப்பட்டது.  அதன் பிறகே வீரர்கள் உள்ளே செல்ல முடிந்தது..  

 　　　 திருச்சியில் இருக்கும் அனைத்து ஆம்புலன்ஸ்களும் வரவழைக்கப்பட்டது.  நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட படுகாயமடைந்தவர்களைத் தீயணைப்புப் படையினர் மீட்டு ஆம்புலன்ஸ்களில் ஏற்றி அனுப்பி வைத்துக் கொண்டே இருந்தனர்.  திருச்சி அரசு மருத்துவமனைக்கும், தனியார் மருத்துவமனைக்கும் ஆம்புலன்ஸ்கள் பறந்தன. 

        “ எங்க என் மாப்பிளை எங்க என் மாப்பிள்ளை ?” என ரெங்கராஜ் கதறியபடி மாடிப்படியில் ஏறத் தொடங்கினார்.  

　　　
                                                                                 வ(ள)ரும்...
படிக்க  ‘கிளிக்’ செய்க 

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (1)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (2)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (3)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (4)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (5)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (6)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (7)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (8)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (9)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (10)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (11)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...!(12)


-மாறாத அன்புடன்,

மணவை ஜேம்ஸ்.

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...!(12)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (12)

　　　ரெங்கராஜ்  காரில் இருந்து  இறங்கி வீட்டிற்குள் வந்தவர் குட்டிபோட்ட யானை போலக்  குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடந்து கொண்டே இருந்தார்.  பயத்தில் நடுங்கிக்கொண்டு என்ன நடந்ததோ நடக்கப்போகிறதோ என்று பயந்த  சசிரேகா  ஒன்றும் தெரியாமல்    அம்மாவின்  புகைப்படத்தைப்  பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

                                                                                                                                                                                           

　　　“ஏய்... என்னை என்ன ஒன்னும் தெரியாத கேனப்பயன்னு  நெனச்சுட்டியா...?   குட்டி நீ பதினாறு அடின்னா... நா அதுக்கு மேலன்னு தெரிஞ்சுக்க...!  ஆமா... இப்பச் சொல்றேன்... கேட்டுக்கோ... அந்தப் பய... அதான் ஒன்னோட காதலன்... பேரு என்னா... தமிழ் இனியனா... ? ம்...ம்... இனி அவன்...உயிரோட இருக்கிறதும்...  செத்தும் போறதும் எ கையில இல்ல... ஒ கையிலதான் இருக்கு...!  புரியலை... அவன் இப்ப என்னோட கஸ்டடி...”  ரெங்கராஜ் சொல்வதைக் கேட்டுத்  தலையில் அடித்துக் கொண்டு கேவிக்கேவி  அழுதாள் சசிரேகா. 

　　　“நா கொஞ்சம் ஏமாந்திருந்தா எ தலையில மண்ணவாரிப் போட்டிருப்பியேடி... பாவி மகளே...!  அவன்... குருவிக்குஞ்சு  மாட்டின மாதிரி... என் கையில  சிக்கிஇருக்கான்... இப்ப அவன்  உயிரோட இருக்கானா...?   இல்லையான்னு நீ சொல்லுப்   பார்ப்போம்...!  எங்கே சரியாச் சொல்றியான்னு பார்ப்போம...!”

　　　“அவர ஒன்னும் பண்ணிடாதீங்க...”  பதறிப்போய்  அழுதுகொண்டே  சசிரேகா கெஞ்சிக் கேட்டாள்.

　　　“அப்ப நீ ஒன்னு பண்ணணும்...”

　　　“என்ன...?”

　　　“வேறென்ன...  ஒன்னோட அத்தமகன்  அதான் கல்யாணராமன நீ மறுப்பேதும் சொல்லாம கல்யாணம் பண்ணிக்கனும்... அவ்வளவுதான்...”

　　　“மாட்டேன்...”

　　　“மாட்டேன்னு மறுத்தா... மறுகணமே... அவன் எமலோகத்துல இருப்பான்... அதுதான் நடக்கனுமுன்னு நெனச்சா... அப்புறம் ஒ விருப்பம்... நா என்னத்தச்  சொல்லறது...  அவ தலை எழுத்து அவ்வளவுதான்...  இப்பவே பாதி உயிராத்தான் இருக்கான்...”

　　　சசிரேகா தரையில் சரிந்தவள்  முழங்காலைக் குத்திட்டவாறு உட்கார்ந்தவாறு  முகம் புதைத்து அழுது கொண்டே இருந்தாள். 

　　　“ஏன் வெட்டியா அழுவுறா...?  இதுதான் ஒ முடிவுன்னா அவன் உயிரோட இருக்கமாட்டான்...  இதுதான் என்னோட முடிவு... அவன் உயிரோட இருந்தாத்தானே நீ நெனச்சது நடக்கும்...!  நிச்சயம் அந்தக் கனவு பலிக்காது... அது நடக்காது... நடக்கவும் விடமாட்டேன்...”

　　　“எனக்கு அவரு உயிரோட இருக்கணும்...!  என்னால அவர் சாகக் கூடாது.. ...”

　　　“இப்பத்தான் நல்ல பொண்ணு மாதிரி .. புரிஞ்சு பேசுறாய்... அப்ப நா சொல்ற மாதரி ஒ அத்த பையன கல்யாணம் பண்ணிக்க ஒத்துக்க... அப்பத்தான் அவன் உயிரோட இருப்பான்...”

　　　“எனக்கு அவர் உயிர்... !  அவரோட உயிர்தான் முக்கியம்...!  அவரோட உயிருக்கு எதுவும் ஆகக்கூடாது...”

　　　“அதுக்கு நா உத்திரவாதம் தர்றேன்... ஆனா ஒன்னு இந்தக் கல்யாணம் முடியிற   வரைக்கும்  அவன  வெளியில விடவும்மாட்டேன்... எங்க இருக்கிறான்னும் சொல்லவும் மாட்டேன்...!”

　　　“அவர எதுவும் செய்யக்கூடாது...  அவர வெளியே விட்டிடனும்...”

　　　“கல்யாணம் முடிஞ்சதுக்கும் அப்புறம்...”

　　　“கண்டிப்பா...?” சசிரேகா கை நீட்டிக் கேட்டாள்.

　　　“கண்டிப்பா...!” ரெங்கராஜ் சசிரேகாவின் கை மேல் அடித்துச் சொன்னார்.

　　　“எங்கே  அவர வச்சுருக்கீங்க...” சசிரேகா அழுத முகத்தைத் துடைத்துக் கொண்டே கேட்டாள்.

　　　“அதப் பத்தி நீ கவலப்பட வேண்டாம்...  என் வாக்க நான் காப்பாத்துவேன். உன் வாக்க நீ காப்பாத்தப் பாரு...  எல்லாம் ஒ கையிலதான் இருக்கு... எதாவது எடக்கு மொடக்கு பண்ணினா... அடுத்த நொடியே  அவனப் பரலோகத்துக்கு அனுப்பிச்சிடுவேன் ....  அதுக்கு நா பொறுப்பில்லைன்னும் சொல்லலாம்... இல்ல நான்தான் பொறுப்புன்னு சொல்லலாம்...”

　　　“ இதுக்காக அவரு உயிர் போறத ஒருகாலும் ஏத்துக்க  முடியாது...!   எனக்கு அவரு உயிர்தான் முக்கியம்...!  சரி... ஒங்க இஷ்டப்படியே நடத்துங்க...! ” வெளியில் வார்த்தை வராமல் தடுமாற... தட்டுத்தடுமாறி சசிரேகா சொன்னாள்.

　　　“சபாஷ்...  இதத்தான் ஒன்னிட்ட இருந்து நா எதிர்ப்பார்த்தேன்...!   படிக்கிற காலத்தில காதலிக்கிறதெல்லாம்... எல்லோரும் செய்றதுதான்  சகஜம்தான்... நூத்துக்குத்  தொண்ணூறுக்கு  மேல  அந்தக் காதல்லாம்... கல்யாணத்தில முடியிறது இல்லங்கிற  உண்மை...  உனக்குத் தெரியுமா...?   நீ சின்னப்பிள்ள ஒனக்கு உலக அனுபவம் பத்தாது...!   இதுதான் யதார்த்தம்... யதார்த்தம்தான் வாழ்க்கை...!”

　　　“அவருக்கு எந்த ஆபத்தும் நடக்கக்கூடாது... அதுனாலதான் இதுக்குச் சம்மதிக்கிறேன்...”

　　　“அதுக்கு நான் உத்தரவாதமுன்னு சத்தியம் செஞ்சு கொடுத்திட்டேன்ல்ல... அப்புறமென்ன... நீ எனக்கு ஒரு சத்தியம் செஞ்சு குடுக்கணும்...” ரெங்கராஜ் கேட்க சசிரேகா என்ன என்பது போலப்  பார்த்தாள்.

　　　“கல்யாணம் முடிஞ்ச கையோட அமெரிக்காவுக்குப் போறீங்க...  அப்புறம்... ஒன்னோட இந்தக்  காதல் விவகாரத்தக் கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் கல்யாணராமன்ட்ட எந்தச் சூழ்நிலையிலும் சொல்லக்கூடாது...!” என்று சொல்லிக் கொண்டே அவள் அம்மா போட்டாவை  எடுத்து அவள் முன் நீட்டிக் கேட்டார்.

　　　சசிரேகா தயங்கியபடி அழுது கொண்டே நின்றிருந்தாள்.  

　　　“அம்மா படத்தின் மேல் சத்தியம் செய்து கொடு” என்று அப்பா ரெங்கராஜ் கேட்டார்.  சசிரேகாவின் கண்கள் குளமாகி நீர் வழிய  அவளை அறியாமல் அவளது கரம் நடுக்கத்துடன் அம்மாவின் புகைப்படம் மீது பதிந்தது.

　　　வைகறைப் பொழுதில் பாலை வாங்கிக் கொண்டு அலமேலு வீட்டிற்குள் நுழைந்தாள்.  

　　　ரெங்கராஜ் அலமேலுவிடம் , “சீக்கிரம் டீ... போட்ட கொண்டு வா... கல்யாணத்திற்கு இன்னும் மூணு நாள்தான் இருக்கிறது... நெறைய வேலை கிடக்கிது... மசமசன்னு நிக்காம  சீக்கிரம்... டீ வரட்டும்...” அதட்டினார்.

　　　“சரிங்கய்யா... இதோ சுருக்க  போட்டுக் கொண்டு வந்திடுறேன்”  என்று அடுக்களைக்குள் புகுந்தாள் அலமேலு.

　　　சசிரேகா  தன் அறைக்கள் சென்று கட்டிலில் விழுந்தாள்.

                                                                                                                                            

　　　கல்யாண வேலைகள் எல்லாம் தடபுடலாக நடந்தன.  நகைகள் மற்றும் கல்யாணப்புடவை எல்லாம் கல்யாணராமனும் அவனின் அம்மாவும் பார்த்து எடுத்தால் போதும் என்று ரெங்கராஜ் சொல்ல எல்லாம் எடுத்து ஆகி விட்டன.
                                                                                                                   

                                 











ஒரே பொண்ணு  என்பதால் இருக்கிறது நா சம்பாதிச்சதெல்லாம் அவளுக்குத்தான்  என்று பெருமைப்பட்டுக் கொண்டார் ரெங்கராஜ்.

　　　“சசிரேகாவிற்குப் பாஸ்போர்ட் இருக்கு.... கல்யாணம் முடிஞ்ச கையோட அவள  அமெரிக்காவுக்குக் கூட்டிட்டுப்போக ...‘விசா’ உடனடியாக் கிடைக்க ஏற்பாடு பண்ணு... கொஞ்ச நாள் லீவுலதானே வந்திருக்கிறாய்...” என்று மாப்பிள்ளையிடம் வரிசையாக என்னென்ன செய்ய வேண்டுமோ அதையெல்லாம் பட்டியலிட்டார்.

　　　“எல்லாத்தையும் நா பாத்துக்கிறேன்...  நீங்க ஒன்னும் கவலைப்படவேண்டாம் மாமா...” என்று ரெங்கராஜ்க்கு ஆறுதல் வார்த்தைகூறி கல்யாணராமன்  தைரியப்படுத்தினார்.

                                                                           

 

                                 

　　　ஸ்ரீரங்கத்தில் திருமண மண்டபம்  சசிரேகாவின் திருமணத்திற்காகத் தயாராகி இருந்தது.  மண்ணிலிருந்து கனியத் தயாராய் இருந்த இரு வாழைக்கன்றுகள் வெட்டப்பட்டு பந்தலின் இருபுறமும் கட்டப்பட்டுக்கொண்டிருந்தது.

                                                                                                                           வ(ள)ரும்...
படிக்க  ‘கிளிக்’ செய்க 

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (1)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (2)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (3)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (4)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (5)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (6)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (7)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (8)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (9)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (10)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (11)



-மாறாத அன்புடன்,

 மணவை ஜேம்ஸ்.

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (11)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (11)

                                                                 

　　　சூர்யோதத்திற்கு முன்பே எழுந்த ரோஸி,  சசிரேகா  வீட்டைவிட்டுத் தமிழினியனுடன் சென்றிருப்பாரா?  அவள் ஒருவேளை வீட்டைவிட்டு வரவில்லை  என்றால்   இந்நேரம் தமிழினியன் இங்கு வந்திருப்பாரல்லவா...?     நிச்சயம் இருவரும் பயணப்பட்டு இருப்பார்கள்... எங்குச்  சென்று கொண்டிருப்பார்கள்  என்பதை ரோஸியால் யூகிக்க முடியவில்லை.                                                                

                               

　　　தேநீர் கடையில் தேநீர் வாங்கிக்கொண்டு வந்து,  தூங்கிக்கொண்டிருந்த தங்கம்மாளை எழுப்பிக் கொடுத்தாள். 

　　　“எங்கம்மா... தமிழ்?” -தேநீரைக் குடிப்பதற்கு முன் கேட்டாள்.

　　　“அவரு... காலேஜில படிப்பு சம்மந்தமா  வெளியூர் போகணுமுன்னு... அவுங்க புரபசர் கூப்பிட்டாருன்னு  போயிருக்காரு...நீங்க டீயக் குடிங்க...”என்றாள் ரோஸி.

　　　“என்னிட்ட சொல்லாம எங்கயும் போக மாட்டாம்மா...”

　　　“அவசரமா...கூப்பிட்டதால... ஒங்கள்ட்ட சொல்லிடச் சொல்லிட்டுத்தான் போனாரு... நான்தான் மறந்திட்டேன்...”

　　　“அதானே பாத்தேன்... அவன் எ புள்ளயாச்சே...!”  சொல்லிக் கொண்டே தேநீரைக் குடித்தாள்;  குடித்துக் கொண்டிருக்கும் பொழுதே வாந்தி எடுத்தாள்.  இரவு உண்ட உணவுடன்,  சேர்ந்து குடித்த டீயும் வெளியே வந்து விழுந்தது.

　　　“அய்யய்யோ...!  வலி தாங்க முடியலையே...அய்யய்யோ... உயிர்போற மாதரி வலிக்கிதே...” தரையில் விழுந்து அழுது புரண்டாள்.

　　　“என்ன செய்யுது...?” பதறிப் போய்ப்  பதட்டத்துடன் ரோஸி கேட்டாள்.  தங்கம்மாளால் பேச முடியாமல் வலியால் துடித்தாள்.

“ஆஸ்பத்திரி போகலாம்... ரிக்சாவைக் கூட்டிட்டு வாரேன்...”  வெளியே ஓடி வந்த  ரோஸி ஒர்  ரிக்சாக்காரரைப்  பிடித்து வேகமாக வீட்டிற்கு அழைத்து வந்தாள்.  தங்கம்மாள் வலியால் துடித்துக் கொண்டு வயிற்றைப் பிடித்தபடி அழுதுகொண்டு “அய்யய்யோ...அய்யய்யோ...” கத்திக் கொண்டிருந்தாள்.

                                                                         

　　　அவசர அவசரமாச்  சேலையை எடுத்து உடுத்திக் கொண்டு,  தலையை வாரிக் கொண்டு,  பீரோவில் இருந்த பணத்தையும் தங்கம்மாளின் ‘ரிப்போர்ட்’டையும் எடுத்துப்  பேக்கில் வைத்துக் கொண்டு தங்கம்மாளைக்  கைத்தாங்கலாகப் பிடித்துக் கொண்டு மெல்ல நடத்தி ரிக்சாவில் அமர வைத்தாள்;  உடனே ரிக்சா புறப்பட்டது.

　　　“ஜி. எச். க்குச்  சீக்கிரமாப்  போங்க...” என்று அவசரப்படுத்தினாள் ரோஸி.  வேகமாக ரிக்சாவை ஓட்டினான்.  எதிரே வந்த  கார் ரிக்சாவை இடித்துவிடுவது போல் வந்ததைப் பார்த்தவுடன்  ஆட்டோவை சடனாகத் திருப்பினான்.  நல்ல வேளை ரிக்சாவை இடிக்காமல் கார் சென்றது. 

　　　“ஏய்... கண்ணு  என்ன புடனியில  வச்சுட்டா  ஓட்டுறாய்... ?” என்று சத்தமாகத் திட்டிக்கொண்டே  ஓட்டினான் ரிக்சாக்காரன்.

　　　“பாத்துப்  போங்க... ரொம்ப அவசரம் வேண்டாம்... ”  ரோஸி சொன்ன பொழுதே...

　　　“நீங்க பயப்படாதீங்க... கார ஓட்டத் தெரியாதவங்கல்லாம் கார வாங்கிட்டு... கண்ணு முண்ணு தெரியாமாப்  போவானுக... இதுக்கெல்லாம் பயந்தா ரிக்சாவை  ஓட்ட முடியுமா...?” என்று சர்வ சாதரணமாகச்  சொல்லிக் கொண்டே வேகமாக  மிதித்தான். 

　　　அரைமணி நேரத்தில்  ரிக்சா அரசு மருத்துவமனைக்குள்  நுழைந்தது.  ரிக்சாவிற்குப்  பணத்தைக் கொடுத்து அனுப்பி விட்டு,  ரோஸி  தங்கம்மாளை அழைத்துக் கொண்டு மருத்துவர் இருக்கும் அறைக்கு வந்தாள்.  ஏற்கனவே  இவர்களுக்கு முன்பாகச் சிலர் மருத்துவருக்காகக் காத்திருந்தனர்.  மருத்துவர் அறையில் மருத்துவர் இல்லை.

　　　“டாக்டர்... இல்லையா...?” காத்திருந்தவர்களிடம் கேட்டாள் ரோஸி. 

　　　“நாங்களும் அவருக்காகத்தான் காத்திருக்கோம்... கேட்டதுக்கு இன்னும் அரை மணிநேரம் ஆகும்... ஒரு மணி நேரம் ஆகுங்கிறாங்க...!”

　　　“ரொம்ப வவுறு வலிக்கிதும்மா...!” என்ற  தங்கம்மாளிடம்  ரோஸி,

　　　“வெறும் வயிலில்ல... இங்கே இருங்க... நா போயி நாலு இட்லி வாங்கிட்டு வாரேன்...”  சரியெனத் தலையாட்டினாள் தங்கம்மாள்.

　　　ரோஸி ஹோட்டலுக்கு வேகமாகச் சென்று  இட்லியை வாங்கிக் கொண்டு   வந்து சேர்ந்தாள்.   இட்லிப் பொட்டணத்தைப் பிரித்துத்  தங்கம்மாளைச்  சாப்பிடச் சொன்னாள்.  தங்கம்மாள் இட்லியை எடுத்துச்  சாப்பிட்டாள்.   அவளால் இட்லியை முழுங்க முடியவில்லை;  தொண்டைக்குக் கீழே இட்லி இறங்க மறுத்தது.

　　　“என்னால இட்லிய முழுங்க முடியலம்மா...!  உள்ளேயே போக மாட்டேங்கிது... எனக்கு வேண்டாம்மா...! ஒனக்கு வேற செரமத்தக்  குடுத்திட்டேன்...அப்புறமா சாப்பிட முடிஞ்சாச்  சாப்பிடுறேன்...!” என்று  இட்லிப் பொட்டணத்தை மடித்து வைத்தாள்.   டாக்டரின் வருகைக்காக அங்கொரு கூட்டம் காத்திருந்தது. 

　　　டாக்டர் சிறிது நேரத்தில் காரில் வந்து இறங்கினார்.   தங்கம்மாளுக்கு முன்னால் வந்திருந்தவர்கள் எல்லாம் வரிசையாக டாக்டரைப் பார்த்து வந்து கொண்டிருந்தனர்.  தங்கம்மாள் வலியால் துடித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

　　　தங்கம்மாளை அழைக்க,  ரோஸியும்  உடன் சென்றாள்.    தங்கம்மாளை ஸ்டுலில் அமர வைத்து டாக்டர் விசாரிக்க,  ரோஸி அந்த ‘ரிப்போர்ட்’டை எடுத்துக் கொடுத்து விட்டு,  டாக்டரிடம் நடந்தது எல்லாவற்றையும்    விளக்கிக் கூறினாள்.  டாக்டர் கேட்டுக் கொண்டே அந்த ரிப்போர்ட்டைப் பாத்து,  தங்கம்மாளை ‘ஸ்டெத்’ வைத்துச்  சோதித்துப் பார்த்தார்.

　　　“நான்தான் இந்த அம்மாவை டெஸ்ட் செஞ்சது... இந்தம்மாவோட பையன் வந்தாரே... எங்கம்மா...  அவரு வர்லையா...?” டாக்டர் கேட்டார்.

　　　“அவரு... அவசர வேலையா வெளியூர் போயிருக்காரு...!” ரோஸி சொன்னாள்.

　　　“நீங்க... மகளா...?”

　　　“இல்ல... ரிலேசன்...”

　　　“ஓ...கோ...  நர்ஸ்... இவுங்களக் கூட்டிட்டுப்  போயி இந்த இன்ஜக்சனப்  போடச் சொல்லுங்க...” என்று டாக்டர் சீட்டில் எழுதி தங்கம்மாளை நர்ஸுடன் அனுப்பி வைத்தார்.

　　　“இவுங்களுக்குக்  கேன்சர்  இருக்கிற விஷயத்த...   அந்த அம்மாகிட்ட தெரியப்படுத்திட்டீங்களா...?” ரோஸியைப் பார்த்து டாக்டர் கேட்டார்.

　　　“இல்ல டாக்டர்... தெரியப்படுத்தல ...”

　　　“இட்லியக்கூட இவுங்களால முழுங்க முடியலைன்னு சொல்றீங்க... இதுல இருந்து என்ன தெரியுது...?”

　　　“ரொம்பச்  சிரமப்படுறாங்கன்னு தெரியுது டாக்டர்...” ரோஸி சொன்னவுடன்  டாக்டர்  பார்த்துச் சொன்னார்..

　　　“அது இல்லம்மா... இவுங்க... இன்னும் அதிகப்  பட்சம்... ஆறு  மாசம்தான் உயிரோட இருப்பாங்க...!”

　　　“டாக்டர்... என்ன சொல்றீஙக...” அதிர்ச்சியுடன் கேட்டார்  ரோஸி.

　　　“ஆமாம்... இவுங்களுக்கு நோய் ரொம்ப முத்திடுச்சு...!”

　　　“அன்னக்கி ஆரம்ப ஸ்டேஜ்ன்னுதான்... சொன்னீங்களாம்...”

　　　“ஆமா... அன்னக்கி அவுங்க பையன் இருந்த மனநிலையில  நா உணமையச் சொல்லல...!”

　　　“அப்ப... நீங்க... பொய் சொன்னீங்களா... பொய் சொல்றது ...?” ரோஸியின் பேச்சை இடைமறித்த  டாக்டர்,

　　　“ ‘பொய்ம்மையும் வாய்மை யிடத்த புரைதீர்ந்த நன்மை பயக்கு மெனின்’னு  வள்ளுவரே சொல்லியிருக்காரு...” 

　　　“இதான் முடிவா...? வேற ஏதும் செய்ய முடியாதுங்களா...?”

　　　“இவுங்களுக்கு வந்திருக்கிற  கேன்சரை முழுமையா குணப்படுத்த முடியாது... வேலூருக்கோ... பாண்டிச்சேரிக்கோ கொண்டு போய்  ‘ஹீமோ தெரபி’ கொடுக்கலாம்... என்ன இன்னும்... கூட  ஒர் ஆறு மாசம்  அவுங்க வாழ்வை எக்ஸ்டண்  பண்ணலாம்... வயசாயிடுச்சு... உடம்பு  ஒத்துழைக்கணும்... ஹாஸ்பிட்டல்ல ஒருத்தர் கூடவே கண்டிப்பா இருக்கனும்...‘தெரபி’ கொடுத்தா முடியெல்லாம் கொட்டிட்டும்.... இப்பவே  அவுங்களால சாப்பிட முடியலைங்கிறீங்க...  இது ‘போர்த் ஸ்டேஜ்...’ இருக்கிற வரைக்கும் அவுங்க கேக்கிற நல்லது பொல்லாத வாங்கிக்கொடுத்துப்  பார்த்துக்கங்க... இல்ல வெளியூர்ல...  போயி ஹாஸ்பிட்டல்ல வச்சு ட்ரீட்மெண்ட் கொடுக்கணுமுனாலும்... கொடுங்க... அது உங்க விருப்பம்...!”

　　　தங்கம்மாளுக்கு ஊசியப் போட்டு,  டாக்டரின் அறைக்குள் நர்ஸ் அழைத்து வந்தார். 

　　　“இப்ப வலி எப்படி இருக்கு...?”

　　　“இப்ப வலி இல்ல டாக்டர்...!”  தங்கம்மாள் முகமலர்ச்சியுடன் சொன்னாள்.  

　　　“மாத்திரை... மருந்து  எழுதி இருக்கேன்... வாங்கிட்டுப்  போங்க... 

பயப்படாதிங்க...  எல்லாம் சரியாயிடும்...”  மாத்திரை சீட்டை ரோஸியிடம் கொடுத்தார்.  தங்கம்மாள் டாக்டரைப் பார்த்துக் கையெடுத்துக் கும்பிட்டாள்.

　　　”அப்ப... வர்றோம் டாக்டர்...!”  ரோஸி டாக்டரிம் சொல்ல...  இருவரும் புறப்பட்டனர்.

                                                                                                                          -வ(ள)ரும்...

படிக்க  ‘கிளிக்’ செய்க 

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (1)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (2)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (3)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (4)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (5)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (6)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (7)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (8)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (9)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (10)


-மாறாத அன்புடன்,

 மணவை ஜேம்ஸ்.

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (10)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (10)

　　　 சசிரேகா கண்டிப்பாக வீட்டிலிருந்து புறப்பட்டு இன்று இரவு யாருக்கும் தெரியாமல் பேருந்து நிலையம் வருவாள் என்ற  நம்பிக்கையுடன் தமிழினியன்  இருந்தான்.  ரோஸியிடம் தன்னுடைய அம்மாவைப் பார்த்துக் கொள்ளும்படியும்,   தன்னிடம் அம்மா கொடுத்த ரூபாயில் ஆயிரம் மீதி இருப்பதை எடுத்துக்கொண்டு  வெளியூர் சென்று சசியுடன் பதிவுத்திருமணம் செய்து,  ஒரு வாரம் கழித்து வீட்டிற்கு வருவதாகவும்;  அம்மா கேட்டால் படிப்புச்  சம்மந்தமாக வெளியே சென்றிருப்பதாகவும்,   நான் வந்து அம்மாவிடம் விபரமாகச்  சொல்லிக் கொள்கிறேன் என்றும் சொல்லியிருந்தான்.  

　　　“சசி...  ஒரு வேளை வரவில்லை என்றால்...?”  கேட்டாள் ரோஸி.

　　　“நிச்சயம் என் சசி வருவாள்...!” நம்பிக்கை  தமிழினியனின் குரலில் தெரிந்தது.

　　　“சப்போஸ் வரலைன்னா...?”  ரோஸி மீண்டும் கேட்டாள்.

　　　“அந்தப் பேச்சுக்கே  இடமில்லை ... எதையும் பாஸிட்டிவாகவே திங்க் பண்ணுவோம்...!”

　　　“நெகட்டிவ்வா நடந்தா... அதையும் யோசிக்கணுமுல்ல...!”

　　　“நீங்க சொல்றது வாஸ்தவம்தான்... ஆனா... அப்படி நடக்காது... நிச்சயம்  சசி வருவாள்...!”

　　　“நல்லதே நடக்கும்... நம்புவோம்...!  அம்மா நல்லாத்  தூங்குறாங்க...மணி பத்தத் தாண்டுது... நைட்ல ...சூதானம்... ” என்று சொல்லித்  தன் ரூமிற்குள் சென்று பத்து நூறு ரூபாய் நோட்டுக்களைச் சேர்த்து   ஆயிரம் ரூபாயைத் தமிழினியனிடம் ரோஸி கொடுத்தாள்.

　　　“என்ன இது...?” ஆச்சர்த்துடன் கேட்டான்.

　　　“என்னிடம் இருந்தது இவ்வளவுதான்... இதைச்  செலவுக்கு வச்சுக்கங்க...!” ரோஸி சொல்ல மறுப்பேதும் சொல்லாமல் அதை வாங்கிக் கொண்டான்.  கைப்பையில் பள்ளிச் சான்றிதழ் மற்றும் ரேசன் கார்டையும் எடுத்துக் கொண்டு,  அம்மாவிற்கு மாத்திரையைக்  கொடுக்க மறக்க வேண்டாம் என்று கூறிவிட்டு ரோஸியிடம் விடைபெற்று,  வீட்டைவிட்டு வெளியேறினான்.

                                                                       

                                                                             

　　　சசிரேகா மணியைப் பார்த்தாள்;  பதினொன்றைத் தாண்டி ‘டக்...டக்...டக்...’ எனச்   சத்தத்துடன் நிமிடமுள் நகந்து கொண்டிருக்க அவளது மனது ‘திக்...திக்...திக்...’ என்று இருந்தது.

கட்டியிருந்த தாவணியுடன் போட்டிருந்த நகைகளுடன் வேறு எதையும் எடுக்காமல் தன் மணிபர்ஸ்ஸைத் திறந்து பார்த்தாள் அதில் அறுநூறு ரூபாய்  இருந்தது;   அதை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டாள்.  

                                                                                                                           

　　　‘நைட் லேம்ப்’  லேசான  வெளிச்சத்தைக்  காட்டி எரிந்து கொண்டிருந்தது.  அப்பாவின் அரவம் தெரியவில்லை;  நன்றாகத்  தூங்கிக் கொண்டு இருக்க வேண்டும்.  வேலைக்காரி அலமேலு வெளியே அவள் அறையில் தூங்கிக் கொண்டிருப்பாள்.  சசிரேகா காலடிச் சப்தம் கேட்டுவிடக்கூடாது என்று மெதுவாகக்  காலைத்தூக்கி வைத்து மெயின் கதவருகே வந்தாள்:

 கதவின் உள்தாழ்பாளைச் சத்தம் கேட்காமல் திறக்க வேண்டும் என நினைத்து மெதுவாகத்  திறக்க முனைந்தாள்;  தாழ்ப்பாள் போடப்படாமல் இருந்தது.  சசிரேகா திடுக்கிட்டு,  கதவை மெதுவாகத்  திறக்க இழுத்தாள்;  கதவை இழுக்க முடியவில்லை.  அவளுக்குப் பதட்டம் அதிகரிக்க இதயம் வேகமாகப் படபடவெனத் துடித்தது;  கதவை வேகமாக இழுத்தாள், கதவு திறக்கவில்லை.  சசிரேகா தன் பலம்கொண்ட மட்டும் இழுத்துப் பார்த்தாள்;  கதவைத் திறக்க முடியவில்லை.  லைட்டைப் போட்டால் அப்பா விழித்துக் கொள்வாரே என்று நினைத்து,  மெதுவாக அப்பாவின் அறைக்குச் சென்று அவர் நன்றாக உறங்கிக் கொண்டு இருக்கிறாரா என்று பார்க்க மெதுவாகச் சென்று பார்த்தாள்;  அப்பாவைக் காணவில்லை.  பாத்ரூமைப் பார்த்தாள்;  பாத்ரூம் திறந்து கிடந்தது.  சசிரேகா உடனே பதட்டத்துடன் ‘லைட்’டைப் போட்டாள்.  வீடு வெளிச்சமானது;   வாழ்க்கை இருண்டது போலானது.  மீண்டும் கதவைத் 

திறந்து பார்த்தாள்.  கதவு வெளியில் பூட்டப்பட்டு இருந்தது அப்பொழுதுதான் அவளுக்குத் தெரிந்தது.  வேகமாகத் தன் அறைக்குச் சென்று தலையணைக்கு அடியில் மறைத்து வைத்த அந்தக் கடிதத்தைத்  எடுக்கத் தலையணையைத் தூக்கினாள்; கடிதத்தைக் காணவில்லை.  சசிரேகாவிற்குக் கண்கள் இருண்டு கொண்டு வந்தது;  அப்படியே மயங்கிக் கட்டிலில் விழுந்தாள்.

                                                                       
                                                       
                                                      

　　　தமிழினியன் பேருந்து நிலையத்தில் நின்று  இருந்தான்;  மணியைப் பார்த்தான் பன்னிரண்டரையைத் தாண்டி ஓடிக்கொண்டிருந்தது.  சசிரேகாவின் வரவுக்காகக் காத்திருந்தான்.

                                           

　　　தமிழினியன் அருகில் ஒருவன் வந்தான், “சார்... நீங்க தமிழினியன்தானே...?   சசிரேகா உங்களுக்காக  வெளியில  கார்ல காத்திருக்காங்க...  சீக்கிரமா உங்களக்  கூட்டிட்டு வரச்சொன்னாங்க...!”
 -என்று கூறிக்  கடிதத்தை விரித்துக் காட்டினான்.  அது அவன் எழுதிய கடிதம் என்பதைப் பார்த்ததும்,  “தேங்க்யூ சார்... தேங்க்யூ” என்று சொல்லி அவனுடன் புறப்பட்டுப்  பேருந்து நிலையத்திலிருந்து வெளியே வந்தான்.

           தமிழினியன்  ‘பியட்’ டாக்ஸியின்  அருகே வந்தவுடன் கதவு  திறந்தது;   உள்ளுக்குள் இழுத்து அமர்த்தியவுடன் அழைத்து வந்தவனும் அமர்ந்தவுடனே கார் புறப்பட்டது.  தமிழினியனின் வாய்க்குள் துணி வைத்து அடைத்து அவனின் கைகள் பின்புறம் கட்டப்பட்டது.  காரின் முன் இருக்கையில் சசிரேகாவின் அப்பா ரெங்கராஜ் அமர்ந்திருந்தார். 

　　　“ஏண்டா... நாயே... என்ன தைரியம் இருந்தால்... எம் பொண்ணக் கூட்டிட்டு ஓடி கல்யாணம் கட்டிக்கணுமுன்னு நெனச்சிருப்ப...அதுவும் ஜாதிவிட்டு ஜாதி... உஞ்சாதி என்ன?  எ ஜாதி என்ன...?  கீழ் ஜாதிப் பயலே... ஒனக்கு மேல் ஜாதிப் பொண்ணு கேக்குதோ...?  இன்னும் நாளு நாள்ல எ பொண்ணுக்குக் கல்யாணம்டா... அதுல மண்ண  வாரிப்போடப் பாத்திட்டியோ... படுபாவிப்பயலே...  அயோக்கியப் பயலே... நல்லவேளை  அதுக்கு முன்னாடியே  ஓ குட்டு வெளுத்துப் போச்சு...  இல்லேண்ணா என்னோட குடும்ப மானம் சந்தி சிரிச்சிருக்கும்... எல்லாரு முன்னாடியும் தலைகுனிஞ்சு நிக்க வச்சிருப்பியேடா...  என்னோட கௌரவம்... மதிப்பு... மரியாதை எல்லாம் செத்த நேரத்தில பாழாப் போயிருக்கும்... டே... ஒன்ன சும்மா விட மாட்டேன்டா... சும்மா விடமாட்டேன்... ” கோபம் கொப்பளிக்க வாய்க்கு வந்தபடி எல்லாம் திட்டிக் கொண்டே  இருக்கக்  கார் சென்று கொண்டே இருக்க தமிழினியன் நையப் புடைக்கப்பட்டான்.

　　　ஒரு மணி நேரத்திற்கு மேலாகக் கார் ஓடி ஒரு பங்க்ளாவிற்குள்  நின்றது; இரவு என்பதால்  தமிழினியனால் எந்த இடத்தில் இருக்கிறோம் என்பதை யூகிக்க முடியவில்லை;   காரிலிருந்து  கீழே இறக்கப்பட்ட தமிழினியன  ஓர் அறைக்குள் வைத்து    இரண்டு  பேரும் மாறி மாறி அடிக்க ஆரம்பித்தனர்.

　　　“அடிக்காதிங்க... அடிக்காதிங்க... ” என்று கத்தினான்.

                                                                                 

　　　“என்ன கத்து கத்தினாலும் இந்த இடத்திற்கு  யாரும்  வரமாட்டாங்க.... ஒனக்கு   அம்புட்டுக்  கொழுப்பா...?   ம்...ம்... ஏண்டா நிறுத்திட்டீங்க... போடுங்கடா...” என்று ரெங்கராஜ் கோபத்தில் கத்தினார்.  

　　　தமிழினியனைச் சகட்டுமேனிக்குத்  தாக்கினர்;  வாயிலிருந்து  இரத்தம் வழிந்தது.

　　　“என்ன விட்டிடுங்க... என்ன விட்டிடுங்க...என்னால அடிதாங்க முடியல...”  தமிழினியன் கையெடுத்துக்  கும்பிட்டுக் கெஞ்சினான்.

           கல்யாணம் முடியிற வரைக்கும் இவன் இங்கேயே கிடக்கட்டும்... இந்த ரூம்ல வைச்சு பூட்டுங்க... ரெண்டு பேரும் இங்கேயே இருந்து இவனப் பாத்துக்கங்க... இப்படியே  இவன் இருக்கட்டும்...  கவனமாக இருக்கனும்... நா கிளம்புறேன்...!” என்று கூறிவிட்டு நூறு ரூபாய்க் கட்டு ஒன்றை அவர்களில் ஒருவன் கையில் தூக்கி எறிந்து விட்டு... ரெங்கராஜ் காரில் ஏறினார்.

                                                                                                                                    -வ(ள)ரும்...





படிக்க  ‘கிளிக்’ செய்க  

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (1)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (2)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (3)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (4)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (5)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (6)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (7)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (8)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (8)

நீங்க நினைக்காத நெஞ்சம்...! (9)


-மாறாத அன்புடன்,

 மணவை ஜேம்ஸ்.

                                                                                                                                

  

  

   

தண்ணீர் மூழ்கிவிட்டது...! - கவிக்கோ அப்துல் ரகுமான்

தண்ணீர் மூழ்கிவிட்டது...!

கவிக்கோ அப்துல் ரகுமான்

முத்துக் குளிக்க வாரீகளா...

 

தண்ணீர் மூழ்கிவிட்டது

வானத்துக்கு

வாந்தி பேதியா?

வருணனுக்குப்                                             

பைத்தியம் பிடித்துவிட்டதா?                                

மேகக் கூந்தலை

அவிழ்த்துப் போட்டு

வானம்

பேயாடியதோ?

சூரியனுக்கே

இருட்டடிப்பா?

எல்லாக் காலத்து

எல்லாப் பெண்களின்

கண்ணீரெல்லாம்

ஒன்றாகச் சேர்ந்து

கொட்டியதோ?

மின்னல் தந்தங்கள் ஒளிர

இடி முரசு முழங்க

மேக யானைப் படைகள்

மோதினவோ?

அவற்றின் ரத்தம்

சொரிகிறதோ?

புவி வெப்பமானதால்

வானத்திற்கு உடலெல்லாம்

அபரிமித வேர்வையோ?                                                                                                                              

                                                                                      கவிக்கோ அப்துல் ரகுமான்

வானம்

பாக்கி வைத்திருந்ததை எல்லாம்

வட்டியோடு

சேர்த்துக் கொடுத்துவிட்டதோ?