நான் சிக்கிய விபத்தும் சில படிப்பினைகளும்...!

நான் சிக்கிய விபத்தும் சில படிப்பினைகளும்...!

 (ஒரு கையால் தட்டச்சு செய்கிறேன்... பிழையிருப்பின் பொறுத்தருள்க!) 

வாழ்க்கையில் கடந்து  போன ஒரு நொடியை சரிப்படுத்தி விட்டால் எவ்வளவு நன்றாய் இருக்கும் என்ற உணர்வை ஏற்படுத்துவதில் விபத்தினைப் போல வேறெதுவும் இருக்க முடியாது. எல்லோர் வாழ்க்கையிலும் ஏதாவது ஒரு சிறு விபத்தாவது நிகழ்ந்திருக்க வாய்ப்பு உண்டு.  ஒரு சிலர் விபத்தைச் சந்திக்காத அதிஷ்டசாலியும் இருக்கலாம்.

         ‘உண்மையெல்லாம் சொல்லவில்லையென்றாலும்...
          சொல்லியதெல்லாம்  உண்மையென்ற உத்ரவாதத்துடன்....’

 தங்கத்திலே ஒரு குறை இருந்தாலும்

தரத்தினில் குறைவதுண்டோ உங்கள்

அங்கத்திலே ஒரு குறை இருந்தாலும்

அன்பு குறைவதுண்டோ?   

கால்களில்லாமல் வெண்மதி வானில்

தவழ்ந்து வரவில்லையா? - இரு

கைகளில்லாமல் மலர்களை அணைத்து

காதல் தரவில்லையா?

                ‘தனக்கு வந்தால்தான் தெரியும், தலைவலியும், காய்ச்சலும்’ 
என்ற  பழமொழி நாமெல்லாம் கேள்விப்பட்ட ஒன்றுதான்.

எங்கள் ஊரான பொத்தமேட்டுப்பட்டி புனித சூசையப்பர் நடுநிலைப் பள்ளியில் நான் எட்டாம் வகுப்புப் படித்துக் கொண்டிருந்த பொழுது நண்பன் அருள் ஜேம்ஸ் பால்ராஜுடன் (தற்பொழுது அதே பள்ளியில் ஆசிரியராகப் பணியாற்றிக் கொண்டிருக்கிறார்) தோள்மீது கைபோட்டுக்கெண்டு பேசிக்கொண்டே செல்லும் பொழுது, எதிரே வந்த மாணவிக்காக வழிவிட வேண்டி படியில் ஸ்டைலாக இறங்கிய பொழுது கால்கள் பின்னி கீழே விழ எனது வலது கை வளைந்து பென்டாகி விட்டது.  அப்பொழுது அதைப்பார்த்த சுத்தம் டீச்சர் (நாங்கள் அப்படித்தான் அழைப்போம்) திருமதி.ரோஸ் தெரஸ் எனது கையைப் பார்த்து அழுதார்.  போன வருடம் அவர் கொலை செய்யப்பட்டு இறந்தார் என்பது மிகவும் துக்கமான கூடுதல் செய்தி.  பிறகு எனது தந்தைக்குச் செய்தி சொல்லிவிடப்பட்டு, மணப்பாறை  லெட்சுமி நாராயணன் மருத்துவமனையில் மருத்துவர் அய்யரால் மாவுக்கட்டு போடப்பட்டு... கையைத் தொட்டிலில் இட்டுத் தாலாட்டி, அதோடு பள்ளி ஆண்டு விழாவில் நாடகத்தில் கதாநாயகனாக நடித்ததும் பசுமையாக இன்னும் நினைவில் நிழலாடுகின்றன.

        மஞ்சம்பட்டி புனித அந்தோனி உயர்நிலைப்பள்ளி (பாய்ஸ் டவுன்) ஒன்பதாவது வகுப்புச் சேர்ந்தேன்.  ஒரு நாள் கணக்காசியர் திரு.சந்தியாகு தேர்வு வைத்தார்;  சரியாக தேர்வு எழுதாதவர்களைப் பிரம்பால் அடித்தார்.  எப்படி அடிப்பார் என்றால் கையில் படும்படியாக மட்டும் இல்லாமல் முழங்கையோடு சேர்த்து அடி விழும்படியாக அடிப்பார்.  நான் கையை மட்டும் நீட்டினேன்;  ஏற்கனவே கை பென்டாகி மாவுக் கட்டு போட்டதல்லவா?  ஆசிரியர் கைமுழுக்க அடிவிழும் படி முழங்கையும் சேர்த்து நீட்டச்சொல்லி அடித்தார்.  மிகவும் வலித்தது.  அடுத்தப் பிரிவேளை விளையாட்டு (P.E.T. PERIOD)  நொண்டி விளையாட்டு.  நான் நொண்டியடித்துச் செல்ல வேண்டிய வேளை.  வேறு ஒருவனைப் போகச் சொன்னேன்... அவன் மறுக்கவே நான் செல்ல வேண்டிய சூழல்.  நொண்டியடித்துச் சென்று ‘ஜான்’ என்ற மாணவனைத் தொடமுயன்று, அவன் ஓட நான் கையைக் கீழே தரையில் வைத்த்துதான் தாமதம்...கை

        ஒடிந்து (‘ட’ வடிவில்எழும்பு தெரிய )மயக்கம் போட்டு விழுந்து விட்டேன். P.E.T. Master திரு.வியாகுலம் என்னைச் சைக்களில் உட்கார வைத்து மருத்துவமனைக்குக் கொண்டு சென்றதை நன்றியுடன் நினைத்துப் பார்க்கிறேன்..  சிறிய மேடு பள்ளத்தில் மிதிவண்டி ஏறி இறங்கினாலும் உயிர் போய் உயிர் வருவது போல இருந்தது. அந்த இரண்டு ஆசிரியர்களும் இயற்கை எய்திவிட்டனர். 

தியாகேசர் ஆலையில் மேஸ்திரியாக வேலை பார்த்துக்கொண்டு இருந்த எனது தந்தைக்கு ஒருவர் போய் விவரத்தைச் சொல்லி அழைத்து வந்தார்.

 (தற்பொழுது எனது தந்தையும் இல்லை... என்னைச் செல்லமாகவும்.. மிகுந்த பிரியமுடனும் நடத்துவார்.  “வாப்பா...போப்பா...என்னப்பா...” என்றுதான் சொல்லுவார்...“வாடா...போடா...” –என்று ஒரு நாள் கூடச் சொல்லியதில்லை.)நான் ஊசி போட்டுக்கொள்ளப் பயப்படுவேன்... அதற்காக எனக்குக் காய்ச்சல் என்றால்... திருச்சியில் தஞ்சாவூர் ரோட்டில் உள்ள Dr.கணேசன் அவர்களிடம் அழைத்துச் செல்வார்கள்.  அவர் ஊசி போடமாட்டார்)  

        மணப்பாறை  லெட்சுமி நாராயணன் நான் பிறந்த மருத்துவமனை. அங்கு சேவை செய்த மருத்துவர் அய்யர் (இயற்கை எய்துவிட்டார்) பார்த்துவிட்டு... இதை இங்க பார்க்க முடியாது... திருச்சி அமெரிக்கன் ஆஸ்பத்திரிக்குக் கொண்டு போங்க...(எக்ஸ்ரே வசதி அப்பொழுது அங்கு இல்லை) என்று சொல்ல... என்னை வீட்டிற்கு அழைத்து வந்தார்கள்.  ஆள் ஆளுக்கு ஒர் ஆலோசனை  கொடுத்தார்கள்.  இறுதியில் இலுப்பூருக்கு அருகிலுள்ள செங்கிப்பட்டிக்குச் சென்று ஓர் ஆசிரியர் நாட்டு வைத்தியம் பார்த்தார்;  அவரிடம் மூங்கில் டப்பைக் குச்சிய வைத்துக் கட்டுப்போட்டு வந்தோம்.  வாரவாரம் எங்கள் வீட்டிற்குச் சுவேகாவில் ஒரு சில மாதங்கள் வந்து கட்டுப்போட்டு விட்டு ‘அய்ந்து ரூபாய்’ வாங்கிக்கொண்டு செல்லுவார்.

           மேல்நிலைப்பள்ளி முடித்துப் பாலிடெக்னிக் படித்துக்கொண்டிருந்த நேரம்... மணப்பாறைக்கருகில் உள்ள பன்னாங்கொம்பிற்குக் கலைஞர் கருணாநிதி அவர்கள் பிரச்சாரத்திற்காக இரவு வந்தார்.  டி.வி.எஸ். 50-யில் நான் ஹெல்மெட் போட்டுக்கொண்டு நண்பர் ரெங்கராஜ் நடுவில் அமர, பின்னால் நண்பர் எட்வின் அமர கூட்டத்திற்குச் சென்றுவிட்டுத் திரும்பும் பொழுது, அது சிங்கிள் ரோடு... ஒரு வேன் எங்களை உரசிக்கொண்டு செல்வதைப்போல் வர...ரோட்டைவிட்டு கீழே வண்டியை இறக்க மணலில் வண்டி சிக்கிச்சாய, பின்னால் இருந்தவர் நடுரோட்டில் விழ...நல்ல வேளை அந்த வேன் அதற்கு முன் கடந்து சென்று விட்டது.  நடுவில் அமர்ந்திருந்தவர் என் மேல் விழுந்து என்னை அழுத்த டி.வி.எஸ். கேண்டில் பாரின் கொக்கி என் நெஞ்சில் அழுத்தி எனக்கு மயக்கம் வந்து அருகில் இருந்த முள்செடியுள்ள பள்ளத்தில் மயங்கி உருள... அருகில் இருந்த வீட்டில் நீச்சத் தண்ணீர் வாங்கிக் குடித்துவிட்டு... வண்டிய பார்த்தால் ஹெட்லைட் உடைந்து விட்டிருந்தது தெரிந்தது.  வந்த இருவருக்கும் வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்யத் தெரியவில்லை.  பிறகு நானே இருவரையும் அமரவைத்துக்கொண்டு லைட் இல்லாமலே வண்டி ஓட்டிக்கொண்டு இரவு பன்னிரண்டு மணிக்கு மருத்துவமணைக்கு வந்து மருத்துவர் ஜெயராம் அவர்களை (Dr.ஜெயராம்  விபத்தில் இறந்து விட்டார்) எழுப்பி ஊசி மருந்து போட்டுக்கொண்டு வீடு வந்து சேர்ந்தோம்.

        2015 மே மாதம் மணப்பாறை இரயில்வே மேம்பாலம் நான் வழக்கமாகச் செல்லும் பாதைதான்.

நமக்கு மிகப் பரிச்சயமான பாதை. அடிக்கடி பயணிக்கும் வழித்தடம்.
நண்பர் ஒருவர் காத்திருக்கிறார் என்கிற அவசரம். மனம் முழுக்க ஆக்கிரமிந்த பல சிந்தனைகள்.
அந்த மேம்பாலத்தில் ஒரு குறுகிய திருப்பம் இருந்தது. 

 விபத்து அடிக்கடி நேருமிடம். நேரான பாலத்தில் நெருங்கத் தோன்றும் திடீர் வளைவு. மிகக்குறுகலானது.
 சமீபத்தில் அதே இடத்தில் இரண்டு பேர் இருசக்கர வாகனத்தில் வந்து, மேலே இருந்து முப்பது அடி பள்ளத்தில் விழுந்து ஸ்பாட் அவுட். பொதுவாக விபத்து நேரும் இடம் என்று அடையாளப்படுத்தப்பட்ட இடம்தான்.

தன்னிச்சையாகவே என்கை வாகனத்தின் வேகத்தை அந்தத் திருப்பத்தின் முன்னே குறைத்துவிடும். அன்று என் கவனம் பிசகியது. மனம் அழுந்திய நினைவுகள்.

எனது டி.வி.எஸ் பெப் தனது முழுவேகத்தில் இருந்தது. கொஞ்சம் பறப்பதுபோலத்தான். திடீரென்று எனக்குப் பரிச்சயப்பட்ட திருப்பம்.
வண்டியை இனிக்கட்டுப்படுத்த முடியாது என்ற ஞானோதயம் ஏற்படுவதற்குள் குறுகிய வளைவில் நான் கவிழ்ந்து வண்டி ஒரு புறமும் எனது உடல் ஒரு புறமும்.

 பாலத்தின் தடுப்புச்சுவரில் பதிக்கப்பட்டிருந்த கருங்கல் ஜல்லியில் என் விரல்கள் உரசிக்கொண்டு கட்டுப்பாடற்றுப் போவது தெரிந்தது.

        எனது செல்போன் பாலத்தின் கீழ் முப்பது அடி பள்ளத்தில் விழுந்து தெறித்தது. ( யாரோ ஒருவர் ... நல்ல மனிதர் மருத்துவமனையில் வந்து அந்தச் செல்போனை (ஒரு வாரத்திற்கு முன்புதான் வாங்கி இருந்தேன் 12,500 ரூபாய்) கொடுத்துச் சென்றாரார்)

.இரத்தச் சகதியில் நனைந்திருந்து என் இடது கை.
காலிலும் நல்ல அடி.
சட்டை கிழிந்திருந்தது.
நல்லவேளை நான் மயக்கம் அடையவில்லை.

அறிமுகமான ஒருவர் என்னைச் சட்டெனத் தூக்கித் தன் வாகனத்தின் பின் வைத்து மருத்துவமனைக்கு  இட்டுச் சென்றார்.

ஏதோ உடல் அங்கேயே கிடப்பது போலவும் வேறு யாரோ வண்டியில் சென்று கொண்டிருப்பதைப் போலவும் இருந்தது.

இருந்த G.K.M. மருத்துவமனையில் சேர்த்துவிட்டு... (108 –க்கு யாரும் போன் செய்ய வில்லை... ஆனால் ஆம்புலனஸ் வந்து சென்றதாகச் பிறகு சொன்னார்கள்) வீட்டாருக்குத் தகவல் தெரிவிக்க அனைவரும் வந்து சேர... டாக்டர் வந்து பார்த்துவிட்டு...

        “விரல் ரொம்ப டேமேஜாயிருக்கு... இரண்டு விரல எடுத்தாகனும்”- டாக்டர் சொல்ல... சற்றும் இதை எதிர் பார்க்காத நான்,

         “அப்படின்னா... திருச்சி K.M.C. கொண்டு போங்க“ -என்று சொல்ல...

         “டாக்டர் தேவையில்லாம விரலை எடுக்க மாட்டோம்... திருச்சி போற வரைக்கும் விரல் தாங்காது“

–என்று சொல்லிவிட்டார்.

... வேறு வழியில்லாமல் ஒப்புக்கொள்ள... முடிந்த வரைக்கும் விரலை எடுக்காமல் மருத்துவம் செய்யுங்கள் என்று நான் மருத்துவரிடம் வேண்டிக்கொள்ள என் மனைவியை அருகிலே வைத்துக்கொண்டு ஆப்ரேசன் செய்தார்.

         என் மனைவியைப் பற்றி இந்த நேரத்தில் சொல்லியாக வேண்டும்.  எந்த இக்கட்டான நேரத்திலும் என்னைக் கடிந்தோ... திட்டியதோ கிடையாது.  இப்பொழுது மட்டுமல்ல... பல வேளைகளில் மிகவும் ஆதரவாகவும் அன்பாகவும்  இருந்திருக்கிறார்.  உண்மையில் நான் கொடுத்து வைத்தவன் என்று சொல்லிக் கொள்ளவதில் பெருமைப்படுகிறேன்.

இது போன்ற ஆபத்தான நேரத்தில்தான் நமது சுற்றத்தையும் நட்பையும் எண்ணத் தோன்றுகிறது. நாம் என்ன செய்திருக்கிறோம்..? என்ன செய்யத் தவறி இருக்கிறோம்? யார் யாரை எல்லாம் தவிர்த்தோம்? நமக்கு உடல் நிலை சரியான பிறகு எல்லாரையும் பார்க்க வேண்டும். நாம் செய்யத் தவறிய எல்லாவற்றையும் செய்ய வேண்டும் என்கிற எண்ணம் அதிகரித்தது.

இது ஒரு பிரசவ வைராக்கியம் போலத்தான்.

        “நீங்க சொன்னதற்காக அப்படியே வைத்துத் தைத்திருக்கிறேன்...நல்லா இருந்தாப் பார்ப்போம்... இல்லைன்னா எப்ப வேணுமுன்னாலும் விரலை எடுத்துக் கொள்ளலாம்”

- என்றார் டாக்டர்.  பிறகு மூண்று நாள் கழித்துக் கட்டை அவிழ்த்துப் பார்த்தார்.  விரலில் நடுவில் லேசா கருப்புத் தெரிகிறது... பார்ப்போம் என்றார்.  அடுத்த மூன்றாம் நாள் கட்டைப் பிரித்துப் பார்த்தார்... அந்தக் கருப்பு மறைந்திருந்த்து.  பரவாயில்லை கை நன்றாக ஆகிவிடும் என்று நினைக்கிறேன் என்றார் மருத்துவர். சுண்டு விரல் நகம்  வெட்டப்பட்டு இருக்கிறது.  இரண்டு விரல்களிலும் காயம் இன்னும் முழுமையாகக் குணம் அடையவில்லை.

        இப்போதெல்லாம் 108 ஆம்புலன்ஸ் சைரன் ஒலி எழுப்பிக்கொண்டு அவசரமாகச் செல்வதை  அடிக்கடி சாலைகளில் பார்க்கின்றபொழுது யாருக்கு என்ன ஆனதோ என்ற கவலை மனதில் வந்துதான் போகிறது. 

விபத்தில் சிக்கியவரைக் காட்டிலும் அவர் உறவுகள் படும் துன்பம் சொல்லி மாளாது.

       இந்தியாவிலேயே சாலை விபத்துகளின் எண்ணிக்கையில் தமிழ்நாடு முதல் இடம் என்கிறார்கள்.

        இந்தியாவில் பல்வேறு விபத்துகளின் காரணமாக ஒரு மணி நேரத்துக்கு 52 பேர் உயிரழந்திருக்கிறார்கள் என்ற அதிர்ச்சியான தகவல் வெளியாகி உள்ளது.

        தமிழ் நாட்டை பொறுத்தவரையில் 69 ஆயிரத்து 95 விபத்துகள் (கடந்த ஓராண்டில் மட்டும்) ஏற்பட்டுள்ளன.   இந்த விபத்துகளில் 77ஆயிரத்து 756 பேர் காயமடைந்துள்ளனர்.  இந்தியாவிலேயே அதிகளவு எண்ணிக்கையிலான விபத்தகள் நடைபெற்றுள்ள மாநிலங்கள் அடிப்படையில் முதல் இடத்தில் தமிழ்நாடு உள்ளது என்று பட்டியலில் இருந்து தெரியவருகிறது.

        சாலை விபத்துகளில் இறந்தவர்களின் எண்ணிக்கையில் 3-ஆவது இடத்தில் தமிழ்நாடு வருகிறது.  இங்கு நடந்த விபத்துகளில் 14 ஆயிரத்து 476 ஆண்களும்,  2 ஆயிரத்து 547 பெண்களும் என ஆக மொத்தம் 17 ஆயிரத்து 23 பேர் உயிரிழந்துள்ளனர்.

(தினத்தந்தி 19-7-2015)

        இந்த எண்ணிக்கையில் இந்த ஆண்டு நானும் ஒருவனாகச் சேர்ந்திருக்க வேண்டும்.  எப்படியோ தப்பிப் பிழைத்தேன் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

‘ஒவ்வொரு பூக்களுமே சொல்கிறதே
வாழ்வென்றால் போராடும் போர்க்களமே

ஒவ்வொரு விடியலுமே சொல்கிறதே
இரவானால் பகலொன்று வந்திடுமே

நம்பிக்கை என்பது வேண்டும் நாம் வாழ்வில்
லட்சியம் நிச்சயம் வெல்லும் ஒரு நாளில்
மனமே ஓ மனமே நீ மாறிவிடு
மலையோ அது பனியோ நீ மோதி விடு

உள்ளம் என்றும் எப்போதும் உடைந்து போகக் கூடாது
என்ன இந்த வாழ்க்கை என்ற எண்ணம் தோன்றக் கூடாது
எந்த மனிதன் நெஞ்சுக்குள் காயம் இல்லை சொல்லுங்கள்
காலப் போக்கில் காயம் எல்லாம் மறைந்து போகும் மாயங்கள்’

* வலைச்சர நண்பர் மது (திருமிகு.கஸ்தூரி ரங்கன்) திடீரென என்னைப் பார்ப்பதற்காக என் இல்லத்திற்கே வந்து என்னை ஆச்சர்யத்தில் ஆழ்த்தினார்.  அவருக்கு அன்புத்  தொல்லைகள் பல நான் கொடுத்து இருந்தாலும...அவரின் அன்பு கண்டு நெகிழ்ந்து போனேன்.  

 விடுபட்ட விபத்துகள் 

அன்பிற்கினிய தோழர் திருமிகு. மது அவர்கள்

               “இத்துணை விபத்துக்களா?” என்ற பொழுதுதான்.... 
விடுபட்ட விபத்துகள் ஞாபகம் வந்தன. 

                 நான் S.I.T, அரியமங்கலத்தில் பாலிடெக்னிக் படித்துக்கொண்டிருந்த சமயம் நகரப்பேருந்தில்... அங்கிருந்து மத்திய பேருந்து நிலையத்திற்கு வருவதற்காகப் பேருந்தின் முன் படிக்கட்டுக்கருகில் நின்று கொண்டு பயணம் செய்தேன். நடத்துநர், கூட்டம் அதிகமாக இருக்கவே,“கொஞ்சம் நகர்ந்து செல்லுங்கள்” -என்று பத்துமுறையாவது சொல்லியிருப்பார். 

அவரின் நச்சரிப்பு தாங்காமல் பின்புறம் நாலடி நகர்ந்து சென்றேன்...

அரியமங்கலம் பாலத்தில் இறங்கிய பொழுது ஓட்டுநர் ‘சடன் பிரேக்’ போட்டார்...பேருந்தில் நின்றவர்களெல்லாம் கீழே சாய்ந்தோம்....‘டமார்’ என்ற பயங்கரச் சப்தம். சாலையில் நின்று கொண்டிருந்த பெட்ரோல் டேங் லாரியின் பின்னால் போய் இடித்து...முன்புறக் கண்ணாடி சுக்குசுக்காக நொறுங்கி அநேகம் பேருக்கு காயம்...ஒரே அலறல் சப்தம்... நல்ல வேளை சற்று பின்னால் நகர்ந்ததால் கீழே விழுந்ததுடன் தப்பித்தேன். நீண்ட நாட்களாகத் தோள்பட்டை வலித்துக்கொண்டே இருந்தது.

‘பிறகுதான் தெரிந்தது... ஓட்டுநர் மப்பில் இருந்தது... அவருக்கு நின்று கொண்டிருந் லாரி போய்க்கொண்டிருப்பது போல தெரிந்திருக்கிறது’. ஓட்டுநரின் கால் இடிபாடுகளில் சிக்கி மாட்டிக்கொண்டது. அவரை இருக்கையில் இருந்து வெளியே தூக்க மிகவும் சிரமப்பட்டார்கள். எனக்கு காயமேதும் இல்லை என்பதால் அடுத்த பேருந்தைப் பிடித்து புகைவண்டியைப் பிடிக்க வந்து சேர்ந்தேன்.

                   புதுக்கோட்டையில் புள்ளியியல் துறையில் வேலை பார்த்த சமயம் மணப்பாறைக்கு S.V.S. பேருந்தில் கூட்டம் அதிகமாக இருந்தபடியால் ஓட்டுநருக்குப் பக்கத்தில் நின்று கொண்டு பயணம் செய்தேன். சித்தன்னவாசல் அருகில் பேருந்து நிறுத்தத்தில் பேருந்து நின்று புறப்பட்ட சற்று நேரத்தில், ஒரு டயர் இருநூறு அடி தூரத்தில் ஓட்டுநரின் வலது புறமாக பள்ளத்தில் ஓடிக்கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தேன். பேருந்தின் மேலே இருந்த ‘ஸ்டெப்னி டயரோ ’என்று எண்ணி, சொல்லாம் என்று வாயெடுத்த பொழுதுதான்... பேருந்து தெண்டுவது தெரிந்தது... ஓட்டுநரின் கீழ் இருந்த டயர் ஜாயிண்ட் கட்டாயி டயர் கழண்று ஓடிக்கொண்டிருந்தது. நல்ல வேளை பேருந்து வேகமாகச் செல்லாததால் பெரும் விபத்திலிருந்து தப்பித்தேன்.

மேலும் திருவாளர்கள்... விஜு, கில்லர்ஜி,     தமிழ் இளங்கோ, திண்டுக்கல் தனபாலன்,  துளசிதரன், இனியா, இளமதி, கிரேஸ்  மற்றும் பலர் என்னைத் தொடர்பு கொண்டு நலம் விசாரித்து ஆறுதல் கூறினார்கள்.  அனைவருக்கும் எனது நெஞ்சார்ந்த நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்வதில் பெருமைப் படுகிறேன்.

முகமறியா நட்புகளின் இந்த அன்பு எனக்கு மிகப்பெரிய ஆறுதல்.

அலட்சியமும் கவனப்பிசகும், அதீக தன்னம்பிக்கையும், தவறான கணக்கிடலும் இதுபோன்ற விபத்துகளுக்குக் காரணம்.

**வலைச்சர நண்பர்களுக்குப் பின்னூட்டம் இடமுடியவில்லை... பதிவு எதுவும் போட முடியவில்லை என்ற வருத்தமும் நிரம்பவே உண்டு...  வலைத்தளத்தில் முடிந்தவரை எழுத முயற்சி செய்வேன்.... விரைவில்! 

                                                            

-மாறாத அன்புடன்,

 மணவை ஜேம்ஸ்.